یک

مهر بود که اومدم اینجا. خسته از بازیای گاه و بی‌گاه پرشین‌بلاگ. و با ترکیدن پرشین حالا فکر می‌کنم چه کار خوبی کردم. حالا که حتا به پنلم توی پرشین دسترسی ندارم...

و دارم فکر می‌کنم واقعن وقتی به تکنولوژی و یه چیز برنامه‌ریزی شده با قالب مشخص نمیشه اعتماد کرد و هر لحظه امکان فرو ریختنش هست دیگه به چی میشه اعتماد کرد؟ آیا دنیا همینقد ترسناکه؟ 

و اینکه بیشتر از هر چیز خواستم از شما دوستای خوبم تشکر کنم که همراهم هستید. خیلی وقتا من به خوندنتون نمیام ولی شما محبت‌تون رو دریغ نمی‌کنید. ممنونم و خدا رو شکر می‌کنم بخاطر بودن‌تون. 

ارادتناکم !

+عکس!

به دوستم می‌گفتم کار ، لامصب چیزی نیست که اگه دلخواه نبود بشه بی خیالش بشی و بگی خب زندگیمو می‌کنم و بقیه بخشای زندگیم رو مطابق میلم می‌گردونم. چون اونقد با جنبه‌های گوناگون زندگی آمیخته شده که هیچ مرزی با زندگی روزمره‌ت نداره و خواه ناخواه تاثیرشو همه جا می‌ذاره. در واقع چیزی جدا از «خودت» و زندگیت نیست که خط‌کش برداری و بگی اوکی ؛ این کارم ، اینم زندگیم. 

اینا رو واسه این گفتم که می‌خواستم یه عکس از شمال بذارم و بگم آخه انصافه دوستای ما میرن شمال و مسافرت و عکسشو برای ما می‌فرستن؟ به دوستم گفتم عکست رو می‌ذارم اینستا و زیرش می‌نویسم فحش آزاد!! بعد دیدم به این دلیل من الان باهاش نیستم که کارم عوض شد و هر چی برنامه برای مسافرت ریخته بودیم از هم پاشید و نشد با این دوستم که با کلی دردسر مرخصیشو با من تنظیم کرده بود سفر بریم!! این یه آمیختگی و تاثیر خیلی کوچیک و معمولی کار روی زندگیه. قرار بود این پست فقط یه عکس باشه اما ... می بینید دیگه. روی پست‌های وبلاگ هم تاثیر مستقیم داره و قابل سانسور نیست!!

عجالتن یه نفس عمیق بکشید و از این تصویر و اکسیژنش لذت ببرید. 

آهنگ رستاک و آبان ؛ شمال رو بشنویم.

چنین گفت استاد یا «از آن جهان بازآمده»!!

استادمون می‌گفت دلیل اینکه شما یه توصیه‌ای (توی فیلد تخصصی خودمون) به مردم می‌کنید ولی خودتون بهش عمل نمی‌کنید اینه که شما دانش دارید ولی به دانشتون ایمان ندارید. می‌گفت وقتی دانش به عمل تبدیل می‌شه که به ایمان برسه و باورش داشته باشید. که خب به نظر من کاملن درست می‌گفت.

اما چرا یاد استاد افتادم؟

همه‌ی ما «می‌دونیم» که کار کردن با گوشی موقع رانندگی-مثل پیام دادن- بسیار اشتباهه و یا خودتونو می‌کشید -یا ناقص می‌کنید- یا یکی دیگه رو. اتفاقن همین چند روز پیش بود که یه کلیپ دیدم که برای فرهنگ‌سازی درباره‌ی همین موضوع ساخته شده بود. از چند نفر پرسیدن موقع رانندگی از گوشی استفاده می‌کنید؟ و چرا؟ و هر کدوم دلایلِ مثلن منطقی خودشون رو داشتن برای استفاده‌ی گوشی. و بعد اونا رو با دختری روبرو کردن که زندگیش توسط یکی از همین آدمایی که سرشون توی گوشی‌شون بوده زیر و رو شده... . اما آیا این «دانستن» به تنهایی کافیه؟ مسلمن نه! وقتی اثر خواهد داشت که واقعن بپذیریم اینو و کاملن متوجه خطرش باشیم.

اما چرا این پستو نوشتم؟

خب من هم می‌دونم موقع رانندگی نباید پیام داد. همیشه هم به دوستام این رو گفتم وقتی دیدم استفاده می‌کنن. اما دیروز سه بار به خاطر پیام دادن از جاده پرت شدم پایین و اگه زود نمی‌جنبیدم تصادف بدجور می‌کردم. نتیجه اینکه نکنید این کارا رو!

+واقعن آیا من ایمان ندارم به اینکه پیام دادن موقع رانندگی خطرناکه!؟ پس چرا اینکارو کردم؟

هشتگ : رضایت شغلی در ایران

طرف طرز فکرش اینه که کارمند / کارگر * اگه سرش شلوغ نباشه حاشیه درست می‌کنه و باید هی فرت فرت کار بدی دستش که نفس نتونه بکشه 

و افتخارش اینه که از یک نفر اندازه‌ی پنج نفر کار می‌کشه.

برادر اون اسمش کار نیست ؛ بیگاریه!

و این شیوه‌ی مدیریت نیست ؛ برده‌داریه.

*ضمن احترام به قشر زحمت‌کش کارگر، ایشون کلن فرقی بین کارمند و کارگر قائل نیستن و اگه مرتب باشی و عرق از سر و روت نریزه و کفشت واکس خورده باشه یعنی کار نکردی یا کارتو درست انجام ندادی. کلن باید مثل قاطر بدویی. یکی نیست بگه اگه می‌خواستم اینطوری کار کنم خودمو نمی‌کشتم کنکور یه رشته‌ی خوب و یه دانشگاه عالی قبول شم و بعدش چار سال شب‌بیداری بکشم که مدرک بگیرم. همون اول می‌رفتم بغل دست استاد بنایی نجاری چیزی کار یاد می‌گرفتم که دلم نسوزه بعد از چار سال درس خوندن باید کار سخت داشته باشم. 

+فعلن نه حال رمز‌دار نوشتن دارم ، نه تغییر آدرس. هر کی می‌خواد بخونه و به هر کی می‌خواد بگه. خسته‌تر از این حرفام فعلن.

اگه توی westworld باشیم چی؟

تازگی یه سریال از دوستم گرفتم به اسم westworld . یه سریال علمی تخیلی با تم هوش مصنوعی.

داستان از این قراره که شما با پرداخت پول وارد یه دنیای ساخته شده توسط انسان می‌شید که اونجا می‌تونید هر کاری خواستید بکنید. «میزبان»های این دنیا روبات‌هایی هستند که هیچ اختیاری از خودشون ندارن و صرفن به بازی گرفته میشن و «مهمان»ها ، انسان‌هایی که وارد اون دنیا میشن و ادامه‌ی ماجرا که برای اسپویل نشدن نمی‌تونم بگم.

حالا سوال اینه! اگه ما اسباب‌بازی‌های westworld باشیم چی؟!

+پیشنهاد می‌کنم ببینید.

ز غوغای جهان فارغ ...

بعد از چند روز مرخصی برگشنم سر کاری که دوسش ندارم. 

بعد از چند روز سفر برگشتم سر کاری که دوسش ندارم.

بعد از چند روز خوب برگشتم سر کاری که دوسش ندارم.

بعد از چند روز مرخصی برگشنم سر کار و می‌بینم کاکتوسم خشک شده.

آیا همه‌ی اینا دلایل کافی برای خودکشی نیست؟! :))

17 ، 10 ، 9 ، 6 . توی چند ماه گذشته همینطور نوشتنم کم شده. خوندن که دیگه ... الان با 50 تا ستاره‌ی روشن در خدمت شمام! و به وبلاگ پرشینم که نگاه می‌کنم می‌بینم هر روز می‌نوشتم. من {کم حرف که بودم} کم حرف‌تر شدم یا واژه‌ها گم شدن یا نای نوشتن نیست؟ از چی می‌نوشتم قبلن؟ با کدوم واژه‌ها؟ با کدوم حس و حال؟ 

و به وبلاگ پرشینم که نمی‌تونم وارد بشم زل می‌زنم به پست آخرش از متن گری کوپر ؛ «از همین می ترسم ؛ به چیزی یا کسی عادت می کنی، اونوقت اون چیز یا کس قالت میذاره. اونوقت دیگه چیزی برات نمی مونه. می فهمی چی میخوام بگم؟ اونایی که میذارن و میرن رو دوست ندارم. اینه که اول خودم میرم. اینجوری خاطر جمع تره.» و فکر می‌کنم چقد پر از رفتن‌های ناخواسته‌ایم. 

و یاد وبلاگم توی بلاگفا میفتم. و تموم روزانه‌هایی که پرید. و یاد روزای اول وبلاگ‌نویسی. و یاد شعر و یاد دانشگاه و انجمن شعرش و بچه‌هاش. کجایید؟ کجای شمال تا جنوب این سرزمین؟ چقد دلم تنگه. چقد دلم سفر می‌خواد...

و چقد خوبه که تو هستی.

و چقد خوبه که تو هستی.

و چقد خوبه که تو هستی.

+ به سودای تو مشغولم ز غوغای جهان فارغ (وحشی)

از این روزهای نه چندان دلپسند...

1+ خیلی زیاد پیش اومده که خانم‌ها از گیرهایی که توی محیط کار بهشون میدن برای پوشش ناراحتن. خب این کاملن قابل درکه. اما فکر نکنید ما مردها خیلی راحت و آزادیم. من روز نخستی که اومدم سر کار ، طرف یه نگاه عاقل اندر سفیه بهم انداخت گفت فلانی این موها رو هم فردا بریز پایین. با قلدری تمام! خب شمایی که میگید ما با مقنعه و بدون آرایش و فلان شبیه فلان می‌ریم سر کار ، منم جوری چهره‌م عوض شد بعد از مطابق میل آقایون شدن ، که حراست منو راه نداد تو. گفت ببخشید شما کارمند اینجایید؟! آخرین گیرشون هم همین دیروز به سبیلم بود!  طرف خیلی زشت و بدون مقدمه چینی داره درباره‌ی سبیل من نظر و دستور میده. و البته لازم به یادآوریه طرف خودش اندازه چنگیز مغول سبیل داره. نمیخوام این دو تا رو مقایسه کنم یا بگم به یک میزان روی مخن. صرفن می‌خوام بگم این مسخره بازیا برای ما هم هست و ما هم در امان نیستیم. یعنی می‌خوام بگم توی یک چنین فضایی دارم کار می‌کنم!

2+ طرف اومده دفتر من ، یه نگاه عاقل اندر سفیه به کتابای روی میز من انداخته ، بعد با لحن تمسخر می‌پرسه تولستوی نداری؟ خو احمق! تو اگه تولستوی خونده بودی که یه جو شعور داشتی. یعنی می‌خوام بگم توی یک چنین فضایی دارم کار می‌کنم!

3+ توی محل کارم جابجا شدم. خوشحالم که مثل اسباب‌کشی خونه ، بیشترین چیزی که انتقال دادم کتاب‌هام بود -هر چند کتاب زیادی سر کار ندارم و البته همه‌شون تخصصی رشته‌م- و ناراحتم که باید برای کسی کار کنم که نصف همین کتاب‌ها رو ورق هم نزده. یعنی می‌خوام بگم توی یک چنین فضایی دارم کار می‌کنم!

4+ از کار جدید راضی نیستم. به شدت عصبانی و ناراحتم. کار تخصصیم رو ازم گرفتن و باید یه کار نامربوط انجام بدم. در مقابل اعتراض و حتا سوال از شرح وظایف تازه ، تهدید به اخراج شدم. یعنی می‌خوام بگم توی یک چنین فضایی دارم کار می‌کنم!

5+ سلسله مراتب اینجا جوریه که ...... . متاسفانه با سرچ اسم واقعیم همه به وبلاگم می‌رسن. اینم از مصایب با اسم واقعی نوشتن. هیچ احساس امنیتی ندارم اینجا و مجبورم خودسانسوری کنم. شاید یک روز از اینجا برم. حال اسباب کشی ندارم :( کسی می‌تونه در این مورد راهنماییم کنه؟

6+ هیچ چیز بهتر نمیشه.

چند می‌گیری شعر بگی؟

فکر می‌کنم یه سکانس توی فیلم «نیمه شب در پاریس بود» یا شایدم «پیش از طلوع» که دختر و پسر توی فیلم به مردی برمی‌خورن که برای دیگران و با موضوع و کلماتی که می‌خوان شعر میگه. و شغل تئودور فیلم her هم که می‌دونیم چی بود ؛ نوشتن نامه‌های عاشقانه برای مردم از زبان همدیگه. 

خب تا وقتی که توی فیلمنامه و قصه هستیم شاید اینکار خیلی عجیب به نظر نیاد اما وقتی یه پیج توی اینستا دیدم که کارش همینه یه کم تعجب کردم. اصلن شایدم نسخه‌ی وطنی این کار خیلی چیپ به نظر میاد! یا شاید نوع روایتی که ادمین‌های پیج از این کار دارن خیلی توی ذوق می‌زنه! نامه‌هایی که تئودور می‌نویسه احتمالن خیلی قشنگن. نامه‌ای که استاد توی «شب‌های روشن» می‌نویسه خیلی قشنگ و پر از احساساته اما شعر(؟)های این پیج...

می‌دونید من نمی‌تونم درک کنم اینو که یکی دیگه از زبان تو برای طرفت شعر بگه! اینکه من یک شعر یا متن عاشقانه رو جایی بخونم و حس کنم از زبان منه یا عشق منو داره بیان می‌کنه و برای طرفم بفرستمش خیلی قشنگه‌ها ولی اینکه از یک نفر بخوای با فلان مضمون برات شعر بگه یه جوریه خب! اصلن شما فکر می‌کنید ارزش داره این کار؟ من فکر می‌کنم اینکه آدم خودش چار خط بنویسه برای طرفش خیلی ارزشمندتره تا اینکه اینطوری! بگذریم که نوشته‌های پیج هم به نظر من اصلن ارزش هنری ندارن و حیفه اسم شعرو روشون بذاری.

All girls should have a poem

written for them even if

we have to turn this God-damn world

upside down to do it

 Richard Brautigan

زنده باش! لطفن!

شاید موزیک ویدیو «زندگی» علی عظیمی رو دیده باشید. کلی شخصیت‌های دوست داشتنی معاصر رو توی این ویدیو می‌بینید. از رضا قاسمی و رضا دقتی گرفته تا مهسا وحدت و محسن نامجو و ... . 

من کسی نیستم که زیاد هوشنگ ابتهاج خونده باشم اما نمی‌دونم چرا تمام طول ویدیو هی می‌گفتم پس سایه کو؟ پس ابتهاج چی؟ منتظر بودم که میون این آدم‌های خوب معاصر ما ، سایه رو هم ببینم. و تصور کنید {خطر اسپویل!!) ویدیو ثانیه‌های آخرشه ، تصویر فید شده و اثری از سایه ندیدین و یک لحظه پس از فید تصویر ، سایه رو توی قاب می‌بینید. حس من در اون لحظه حس عاشقی بود که خیلی ناباورانه معشوقشو میون شلوغی ملاقات کرده! و خب این ویدیو به سایه تقدیم شده.

حس بسیار خوبی به این آدم «دوست داشتنی» دارم. خیلی برام دوست داشتنیه و نمی‌دونم این حس از کجا شروع شد! فکر می‌کنم از آخرین بازمانده‌های شاعران خوب و انسانه. شاعرانی که شعر رو برای زیر شکم نمی‌خوان و به قول مهدی موسوی در وصف عشق و زیر شکم شاعری نمی‌کنه. برای همینه که به دل می‌شینه. و امان از صداش. اصلن دلیل نوشتن این پست این بود که داشتم به یکی از دکلمه‌هاش با تار لطفی گوش می‌کردم. با خودم فکر کردم کی می‌خواد جای لطفی رو بگیره؟ جای مشکاتیان رو؟ به این فکر کردم که نسل دوست داشتنی‌مون دارن یکی یکی از دنیامون کم میشن. البته دنیای مادی‌مون. و به این فکر کردم اگه ابتهاج...

 

بخشی از شب شعر. تار لطفی به خودی خود دیوانه‌کننده است. چه برسه به اینکه همراه با شعر و صدای سایه باشه.

 

دانلود آهنگ «زندگی» علی عظیمی

 

چه فکر می‌کنی؟

که بادبان شکسته ، زورق به گل نشسته‌ای ست زندگی؟

تو لحظه سر کن یا کارپه دی یم!

راهنمایی که بودم یه دوست خیلی صمیمی داشتم. از اینا که زیاد به خونه‌ی هم رفت و آمد داشتیم و با هم درس بخونیم و از این سر شهر بزن برو اونور شهر که با هم فوتبال بازی کنید و اینطوری. تا دبیرستان هم این مراودات ادامه داشت و کم‌کم کمرنگ شد و از دست رفت. حالا ایناش مهم نیست. این دوست عزیز همون زمان راهنمایی یه دفترچه‌ی یادداشت کوچیک به من داد که خب هیچ وقت دلم نیومد چیزی توش بنویسم. چند روز پیش توی اسباب کشی دیدم بعد از این همه سال دست نخورده باقی مونده.

دانشگاه که بودم توی یکی از نشست‌های کانون شعر دانشگاه ، یه دفترچه یادداشت که من خیلی از سایز و رنگ و کاغذش خوشم میومد به کسانی که اونجا بودن دادیم که حالا چیزی توش یادداشت کنن و خب چون خیلی ازشون خوشم اومده بود خودم دو سه تا برداشتم!{بالاخره صاحب مجلس بودیم ما!!} فقط یکی‌شون رو استفاده کردم و بقیه‌ش توی کیف سامسونت جا خوش کرده و هنوز چیزی توش نوشته نشده. در واقع دلم نیومده بوده ازش استفاده کنم.

و...

و...

و...

اگه بخوایم بگیم زیاده از این نمونه‌ها.

خواستم بگم چیزی رو پس انداز نکنید!!

اون دفتر قشنگه ، اون خودکاره که خیلی خوب مینویسه ، اون لباسه که خیلی بهتون میاد و... همه و همه برای استفاده است. نذاریدشون برای «شاید وقتی دیگر» . وقت دیگری نیست! وقتشون همین الانه!!

شمام دارید از این چیزا؟! همین امروز از کمد بکشیدشون بیرون! وقتی استفاده نشن صرفن یک شی فراموش شده‌ان! نه هیچ چیز دیگری!

اینا حالا به کنار! فقط مثالن! چیزایی‌ان که ملموس‌ترن. خواستم بگم هیچ لذتی ، هیچ حال خوبی رو به تاخیر نندازید! پس انداز نکنید برای بعدن! کدوم بعدن!؟ اگه کاری هست که لذتبخشه ، که حالتون رو خوب می‌کنه همین الان انجامش بدین!

همین الان!

کارپه دی یم ؛ دم را غنیمت شمار.

+انجمن شاعران مرده رو ببینید و بخونید.