دق که ندانی چیست که گرفتم...

اونجایی که رضا براهنی میگه «خفتن و مردن درون چشم‌هایی که در بُراده‌‌ی خونین مژگان می‌گریند آی وطن! »

شاید رضا براهنی رو بشناسید و چیزی ازش خونده باشید. اگر نه شعر «با توام ایرانه خانم زیبا» رو بخونید یا با دکلمه خودش گوش بدین.

از صبح که خبر کشته شدن هم وطن‌هامون رو شنیدم پر از بغضم و اگه سر کار نبودم یه دل سیر زار می‌زدم.

و همه‌ش این خط شعر براهنی رو زمزمه می‌کنم که «حال تمامَم از آن تو بادا گرچه ندارم خانه در این جا خانه در آن جا » و همه‌ش صدای محسن نامجو توی گوشمه که توی کنسرت به اینجای شعر که رسید گریه امونش نداد ... حال تمامم ...!

و پر از بغضم. برای مردی که گفت پسرم رو جلوی چشم خودم کشتن. و پسرش فقط چهار سالش بود و همسرش توی اتاق عمل بود. و پر از بغضم برای پدری که ناله می‌زد «رود سرهنگُم...» و پر از بغضم برای سربازی که خشابش خالی بود...

محسن نامجو

رضا براهنی

فقط محض نوشتن!

یه چیزی بگم بخندیم!

به پرشین بلاگ ایمیل دادم که آقا چرا وبلاگ من نیست؟ یه جوری که انگار غیب گفته باشن جواب دادن که بله وبلاگ مورد نظر شما وجود ندارد! میگم خب پیش از ترکیدن پرشین بلاگ که وجود داشت!! دوباره پاسخ دادن که آقا مطمئنی توی پرشین وبلاگ داشتی؟ ما توی گوگل سرچ کردیم وبلاگی که میگی توی سرویس بلاگفاست! شاید سرویس رو به اشتباه یادتونه!!

حالا من موندم گریه کنم به حال آرشیو یک سال از دوست داشتنی‌هام یا بخندم به این پاسخ روشن!! فعلن می‌خوام یه استشهاد محلی جمع کنم برای پرشین که آقا ما یه وبلاگ داشتیم توی سرویس شما و به خدا که سنم برای آلزایمر زوده که سرویس رو اشتباهی رفته باشم! راستی شما خواستید دو سه تا وبلاگ توی سرویس‌های گوناگون بسازید یادتون باشه آدرس و عنوان مشترک نذارید که چنین مشکلی دچار نشید!!

آهان راستی از همین تریبون 16 شهریور روز وبلاگستان فارسی رو پیش از همه به بلاگفا و پرشین که چند سال وبلاگ‌نویسی منو پروندن و بعد از اون به شمایی که فضای وب رو قابل سکونت می‌کنید تبریک می‌گم!! حالا چه اشکال داره یکی دو روز دیرتر؟

آهان اینم بگم! با وجود فیلتر تلگرام دارم تلاش می‌کنم فالش رو باز هم آپدیت نگه دارم! با آهنگ. آدرسش توی نوار بالای وب هست. بیاید دور هم بشنویم!

مثل حالِ عقاب، بی‌پرواز...

شک ندارم چه تو جغرافیای این مرز پرگهر باشم و چه کمی آنسوتر ، اگه یه روز اسم دخترمو «ایران» بذارم بدون شک هر بار با بغض صداش می‌کنم. و حتا خندیدنش برام بغضالود خواهد بود... و چقد دوس دارم اسمشو ایران بذارم...

این روزا حال خوبی نداره وطن. توی این چند خط کوتاه نمی‌خوام از سیاست و حکومت و ... حرف بزنم. فقط می‌خوام درباره‌ی یه چیز حرف بزنم ؛ امید!

حالی که این روزها وطن داره و اصلن کاری ندارم از کجا ریشه می‌گیره برای خراب کردن حال هر کدوم از ما کافیه. هر کدوم از ما هزار تا دغدغه داریم... هزار تا برنامه ریز و درشت داشتیم و داریم و با این وضعیتی که پیش اومده معلوم نیست سر از کجا درمیارن. اما یک چیز رو خوب می‌دونم. انسان شرایط خیلی بدتر از این‌ها رو می‌تونه تحمل کنه اگر و تنها اگر امیدوار باشه. چیزی که ما رو از پا درمیاره در نخستین مرحله ناامیدیه. من منکر شرایطی که درگیرش هستیم و امیدوارم بهتر بشه نمیشم. منکر تاثیر کمبود بعضی کالای ضروری روی کیفیت زندگی نمیشم. منکر مسئولیت مسئولان برای کنترل بازار و ... نمیشم اما اینجا صرفن دارم از خودمون حرف می‌زنم. خیلی وقتا باید از درون خودمون به جنگ حوادث بریم. و الان به نظر من نخستین کاری که باید بکنیم اینه که نذاریم موج اخبار بد امیدمون رو از ما بگیره و ما هم زنجیره‌ی انتقال اخبار بد باشیم. یادمون باشه انسان حتا شرایط جنگ رو هم دووم میاره. یادمون باشه خودمون به جنگ با خودمون برنخیزیم. یادمون باشه هوای امید هم رو داشته باشیم.

یادمون باشه شاید گرونی و دلار افسار گسیخته و کمبود و تحریم و حتا جنگ ما رو نکشه اما ناامیدی و افسردگی خیلی زود له و نابودمون می‌کنه.

مواظب خودتون و دور و بری‌هاتون باشید.

خوب نیستم ؛ پوستم کلفت شده!

دوست داشتم این جمله رو در پاسخ رییس سابقم بگم که گفت خوبی؟ راحتی؟ و ادامه داد حس می‌کنم یه آرامشی توی چهره‌ت هست که پیشتر نداشتی. می‌خواستم بگم در اینکه پیش تو آرامش نداشتم و هر ساعت یه بحران داشتم که شکی نیست ولی الانم همچین خوب نیستم و فقط پوستم کلفت شده. می‌خواستم بگم لازم نیست عذاب وجدان داشته باشی که تو مسببشی. مثل همون روزای اول که تا منو دیدی اعلام برائت کردی که فکر نکنی تقصیر من بوده‌ها! تصمیم در سطوح بالای سازمان گرفته شده و می‌خواستم بگم باشه بابا تو خیلی خوبی و خیلی چیزای دیگه که...

دوست عزیزی بهم پیام داده که حال وبلاگ پرشینت خوب نیست. اصلن مگه شما دسترسی دارید بهش؟ من آخرین باری که تلاش کردم سری به خاطراتم بزنم نه به وبلاگم دسترسی داشتم ، نه به پنل کاربریش که اینجا درباره‌ش نوشتم. و البته حسابی دمغ شدم. توی پرشین دفترچه یادداشت خوبی از چیزایی که دوست داشتم ساخته بودم. ایمیل هم دادم به دوستان پرشین اما دریغ از یه اپسیلون توجه... خلاصه که مرسی که احوال وبلاگم رو بهم خبر دادین. من بازم تلاش می‌کنم ببینم می‌تونم راه به جایی ببرم یا نه...

و دلتنگم. دلتنگ خوندن‌تون. به معنی واقعی دلم برای وبگردی‌هام و پیدا کردن دوستای تازه و خوندن قدیمی‌ها تنگ شده. دیروز تلاش کردم یه وقت آزاد پیدا کنم و بخونمتون. فقط دو تا از دوستای قدیمی رو خوندم... بخش زیادی از نبودنم به خاطر تغییر شرایط کاری و خستگی کارمه. بخش زیادیشم به حالم برمیگرده. وبلاگ‌ها هم مثل کتاب و فیلما به کارهای انجام نشده پیوستن که هر بار براش برنامه می‌ریزم و انجام نمیشه. و البته در مورد دنیای پشت مانیتور این مسئله فقط در مورد وبلاگ نیست. کلن پشت مانیتور نمی‌شینم...

ولی من خوبم... برام بنویسید. از خودتون... از حالتون... و برام انرژی بفرستید که برگردم به دنیای خوب وبلاگ‌نویسی. :)