همین اول بگم که این عنوان یه آرزوی واقعی نیست و من اصلن دوست ندارم کروکودیل باشم. خیلی وقتا ، لحظه‌هایی که از همه سو خسته و توی بن‌بستم آرزو می‌کنم یه حیوونی سنگی چیزی باشم و از رنجی که توی اون لحظه می‌کشم رها. اینطور وقتا معمولن یه حیوون یا جاندار خیلی ریزه میزه رو انتخاب می‌کنم که دهنشو بگیری جونش در بره و راحت و در خوشبینانه‌ترین حالت تبدیل به خاطره‌ای در خاطره‌ی جهان بشه. پس کروکدیل انتخاب خوبی نیست و ترجیح میدم مورچه‌ای چیزی باشم. داشتم می‌گفتم عنوان ، یه آرزوی واقعی نیست و بلکه ضرفن چون توی حال و هوای داستانی هستم که صبح گوشش دادم کروکودیل رو انتخاب کردم.
احتمالن شما اسم احسان عبدی‌پور رو شنیده یا دست کم «تنهای تنهای تنها» رو دیده باشید. یا شاید «تیک آف» یا «پاپ» اسم آشنایی براتون باشه. خب این فیلما کار احسان عبدی‌پور کارگردان و نویسنده‌ی بوشهریه. همینجا اینو بگم که پاپ همین الان هم احتمالن توی سینمای هنر و تجربه در حال اکرانه و می‌تونید ببینیدش.
و اما هدف این همه پرچونگی چی می‌تونه باشه؟ تقسیم لذت! من از داستان‌های عبدی‌پور خیلی لذت می‌برم. که بی تاثیر از جنوبی بودنم نیست.( فضای کارای عبدی‌پور جنوبیه و اصطلاحات بوشهری توش موج می‌زنه) اما این دلیل نمیشه مخاطب غیر جنوبی ازشون لذت نبره. خصوصن وقتی خودش داره روایت‌شون می‌کنه. عبدی‌پور کتاب چاپ شده نداره اما اگه سرچ کنید (مثلن کانال دیالوگ باکس توی مرحوم تلگرام) می‌تونید پادکست‌های فوق‌العاده‌ش رو پیدا کنید و حالشو ببرید. البته اینم می‌دونم که توی همشهری داستان ویژه‌ی نوروز هم داستان داشت امسال. خلاصه که از خوندنش لذت وافری خواهید برد و جوری توی فضاش غرق می‌شید و با شخصیت‌هاش ارتباط برقرار می‌کنید که اگه یه روز گذرتون به بوشهر بیفته چشم می‌گردونید زینت ، مک لوهان ، جیجو ، ممو سیاه ، کبریت یا کریمو رو توی خیابون ببینید! چه بسا توی زمان و مکان گم شده باشن و سر از گرگان ، تهران ، ساری یا شیراز دربیارن.
پ ن ) امروز داستان «دوکو» رو گوش می‌دادم و هنوز خرابم.
پ ن) اینجا می‌تونید یه پادکست بشنوید.
احتمالن شما اسم احسان عبدی‌پور رو شنیده یا دست کم «تنهای تنهای تنها» رو دیده باشید. یا شاید «تیک آف» یا «پاپ» اسم آشنایی براتون باشه. خب این فیلما کار احسان عبدی‌پور کارگردان و نویسنده‌ی بوشهریه. همینجا اینو بگم که پاپ همین الان هم احتمالن توی سینمای هنر و تجربه در حال اکرانه و می‌تونید ببینیدش.
و اما هدف این همه پرچونگی چی می‌تونه باشه؟ تقسیم لذت! من از داستان‌های عبدی‌پور خیلی لذت می‌برم. که بی تاثیر از جنوبی بودنم نیست.( فضای کارای عبدی‌پور جنوبیه و اصطلاحات بوشهری توش موج می‌زنه) اما این دلیل نمیشه مخاطب غیر جنوبی ازشون لذت نبره. خصوصن وقتی خودش داره روایت‌شون می‌کنه. عبدی‌پور کتاب چاپ شده نداره اما اگه سرچ کنید (مثلن کانال دیالوگ باکس توی مرحوم تلگرام) می‌تونید پادکست‌های فوق‌العاده‌ش رو پیدا کنید و حالشو ببرید. البته اینم می‌دونم که توی همشهری داستان ویژه‌ی نوروز هم داستان داشت امسال. خلاصه که از خوندنش لذت وافری خواهید برد و جوری توی فضاش غرق می‌شید و با شخصیت‌هاش ارتباط برقرار می‌کنید که اگه یه روز گذرتون به بوشهر بیفته چشم می‌گردونید زینت ، مک لوهان ، جیجو ، ممو سیاه ، کبریت یا کریمو رو توی خیابون ببینید! چه بسا توی زمان و مکان گم شده باشن و سر از گرگان ، تهران ، ساری یا شیراز دربیارن.
پ ن ) امروز داستان «دوکو» رو گوش می‌دادم و هنوز خرابم.
پ ن) اینجا می‌تونید یه پادکست بشنوید.
