احتمال اینکه خودم باشم

یادداشت های روزانه از کتاب، فیلم، عکس و ... روزمرگی

از اینجا ---->> http://hanihastam.blog.ir/ <<----

احتمال اینکه خودم باشم

یادداشت های روزانه از کتاب، فیلم، عکس و ... روزمرگی

احتمال اینکه خودم باشم

روزنوشت های یک عدد آدمِ علاقه مند به کتاب، فیلم، موسیقی، دریا و دیگر چیزهای خوب!
شاید کمی تا قسمتی شاعر
و اینکه "نوشته های وبلاگ صرفن از تجربه های شخصی من نیستن و ممکنه فقط قصه باشن."

http://goo.gl/yhqVFL

t.me/falshemood

پیام‌های کوتاه
  • ۱۳ مهر ۹۵ , ۱۳:۱۵
    413
بایگانی
آخرین مطالب
حرف‌های شما

۱۵۷ مطلب با موضوع «یادداشت واره ها» ثبت شده است

یک) سنت پسندیده‌ای که قدیم‌ترها بود این بود که توی یک وبلاگ ، لینک کلی وبلاگ دیگه رو پیدا می‌کردی و اگه خوشت میومد باهاشون دوست می‌شدی. چیزی که این روزها کمتر دیده میشه و در نتیجه دایره‌ی دوستان وبلاگی‌مون محدودتر شده. این به خودی خود چیز بدی نیست و من کلن چه توی دنیای واقعیم و چه مجازی به محدودیت دایره‌ی دوستان باورمندم ولی بدی‌ای که داره اینه که کسانی هستن که ارزش خوندن دارن ولی دیده نمیشن. سیستم وبلاگ‌های برتر بیان هم احتمالن یک عده‌ی محدودی رو معرفی می‌کنه یا دست کم من این‌طور می‌بینم.

سرتونو درد نیارم ؛ اگه کسی رو می‌شناسید که ارزش خوندن داره و دوست دارید من و دیگران هم بخونیمش ، اینجا توی کامنت معرفی‌شون کنید و اگه دوست داشتید توی وبلاگ خودتون هم یه پست برای این کار بذارید. اصلن می‌تونید یه بازی وبلاگی حسابش کنید که اگه خوب اجرا بشه می‌تونه یه جون تازه به بیان و وب فارسی بده. و خب از اونجایی که من خواننده‌ی زیادی ندارم همت شما رو می‌طلبه که چقدر همراه باشید. اسمشم مثلن می‌ذاریم خواندمان!! همیطوری الکی!

دو ) احتمالن بیشتر شما با هایکو کتاب آشنا باشید. { کوتاه شده‌ش میشه اینکه شما با عنوان سه تا کتاب -چون هایکو سه بخشیه- یه هایکوی معنادار می‌سازید. اگه توی وب جستجو کنید نمونه‌هاشو می‌بینید} به عنوان بخش جانبی این خواندمان(!) من پیشنهاد می‌کنم "هایکوبلاگ" بسازید. یعنی با عنوان وبلاگ‌‌هایی که می‌خواید معرفی کنید هایکو بسازید و پستاتون رو جذاب‌تر و ادبی‌تر کنید!! البته مسلمه نباید معرفی وبلاگِ خوب فدای هایکو ساختن بشه و خوب بودن وبلاگ اولویت داره! اگه اسپاسنر می‌شناسید بگید سرمایه‌گذاری کنه به هایکوبلاگ برتر جایزه‌ هم بدیم اصلن! شایدم خودم سر ماه وضعم خوب بود به سه نفر برتر کتاب هدیه دادم!

دو و نیم) لازم نیست وبلاگ‌ها حتمن از بیان باشن.

سه ) اگه به این دعوت لبیک گفتید یه ندا بدین من هم اینجا لینکتون کنم و به دوستان خودم هم خبر بدم با دوستاتون آشنا بشن! اصلن برگردیم به ارزش‌های دبستانمون که دوست من دوست داره با دوست تو دوست بشه!

چار)اگه فکر می‌کنید دوستاتون حسودی‌شون میشه دوستاشونو معرفی کنن و دوستاشونو فقط واسه خودشون می‌خوان دعوتشون کنید تا مجبور بشن ثابت کنن حسود پلاستیکی نیستن!!

پنج ) بسم‌الله!

۱۶ موافقین ۷ مخالفین ۰ ۱۶ اسفند ۹۷ ، ۱۶:۵۴
هانی هستم


*ما وقت نداریم خودمون باشیم. فقط وقت داریم شادی کنیم. 

*اشتیاق به آزادی و استقلال فقط در مردی به وجود می‌آید که همواره با امید زندگی می‌کند.

*همه‌ی بدبختی و بی‌رحمی تمدن رو میشه با یه اصل بدیهیِ احمقانه سنجید: ملل خوشبخت، تاریخی ندارن.


این چند خط مثل غول چراغ جادویی که هزاران ساله توی چراغ اسیر شده و منتظره نجاتش بدن توی پیش نویسای وبلاگ بود.  از کتاب مرگ خوش و به تاریخ مهر 95! نخستین روزایی که به بیان اومدم . امشب که اومدم پست جدید بذارم -و پست پیش هم که درباره‎ی کتاب‌نخونی بود- گفتم این چند خط رو از اون گوشه‌ی وبلاگ نجات بدم!

دو)

یعنی از دست بعضیا کارم به جایی رسیده که رفتم توی وب سرچ کردم «چگونه با افراد بی شعور رفتار کنیم؟»!! و توی سرچ‌هام رسیدم به این نقل قول از رابرت ساتن که بعد از راه‌حل‌هایی مثل اینکه اون فرد رو نادیده بگیرید یا ازش کناره‌گیری کنید تا منزوی بشه و علیهش ائتلاف تشکیل بدین و اینا ، میگه که :

«اگر کسی تاریخچه‌ای طولانی در آزار شما دارد، و دارای شخصیتی ماکیاولی‌صفت است، تنها چیزی که وی می‌فهمد نمایش قدرت است. اگر چنین است، بهترین راه برای محافظت از خودتان این است که با هر آنچه در اختیار دارید، مقابله به‌مثل کنید. ببینید، برخی افراد سزاوار هستند که با آن‌ها بد برخورد شود. مهم‌تر از آن، نیاز دارند که با آن‌ها بد برخورد شود. گاهی باید با همان زبانی که یک بی‌شعور می‌فهمد با او صحبت کنید، و این بدان معنا است که باید خود را به این موضوع آلوده کنید.»

و به این نتیجه رسیدم که من همیشه در مقابل بی شعورها بازنده‌ام چون هیچ وقت نمی‌تونم بپذیرم مثل خودشون بشم و اصلن استعدادی در این زمینه ندارم!! و دیگر راه‌ها هم فکر نمی‌کنم جواب بده! در واقع مثل مقاومت میکروب‌ها به آنتی بیوتیک ،  بی شعورها هم در مقابل تکنیک‌های ما مقاوم شدن و دیگه هیچ رفتار و تکنیکی در مقابل‌شون کارآمد نیست!

شما راهی دارید!؟

برای به راه آوردن فرد بی‌شعوری که نمی‌تونید ازش کناره بگیرید و مجبورید باهاش ارتباط داشته باشید چیکار می‌کنید؟!


پ ن) نمی‌دونم بیشتر دوستای جدیدم پست قبل رو خوندن یا دوستای قدیمی‌تر سر زدن به پست قبلی. از چند نفر دوست عزیزی که پیشنهاد دادن و نوشتن ممنونم. فقط خواستم بگم وقتی قدم رنجه می‌کنید و میاید ، بنویسید برام خب! اون‌همه سوال پرسیدم ازتونا! واسه این گفتم قدیمی یا جدید که به قدیمی‌ترها بگم از شما خیلی بیشتر ناراحت میشم اگه تنبلی کنید توی نوشتن :دی! و البته حق بی ردپا و ساکت خوندن و رفتن برای همه محفوظه ولی وبلاگ یه تریبون دو طرفه‌است و به قلم زدن شما زنده است. ماچ بهتون!

۱۰ موافقین ۴ مخالفین ۰ ۲۴ بهمن ۹۷ ، ۰۸:۵۱
هانی هستم

خب این جمله‌ی بالا تیتر چندان خوبی نیست اما تیتره دیگه!

نود و هفت که شروع شد با خودم گفتم امسال کلی کتاب‌های نخونده‌مو می‌خونم و تا نخوندم دیگه کتاب نمی‌خرم اما سرانه‌ی مطالعه‌م توی سالی که میشه «گذشته» خطابش کنیم ناامید کننده است و احتمالن به تعداد انگشتان دست هم نمی‌رسه! باز خوبه یکی دو ساله نمایشگاه کتاب تهران نمی‌تونم برم و گرنه معلوم نیست چه خبر میشد آمار کتابای نخونده‌ام؛ چون در مقابل خرید کتاب بی اراده‌ام! همین جا توی پرانتز بگم که «یه نمایشگاه کتاب در پیش داریم توی شهرمون و من مقدار نه چندان زیادی بن کتاب دارم» تا توی این گرونی یه کم دلتون بسوزه!

خب این از این!

می‌خوام ازتون بپرسم که:

یک) نمی‌دونم توی نمایشگاه پیش رو چی بخرم!؟ پیشنهادی دارید؟ با اسم ناشر باشه در صورت امکان و یه توضیح درباره‌ی کتاب!

دو) چطور می‌تونم کتابامو بخونم با این شرایط که از هفت صب تا پاسی از شب سر کارم و عین جنازه برمی‌گردم ؟! با این توضیح که کتاب صوتی دوس ندارم و کتاب کاغذی رو ترجیح میدم! توی ساعات کاری هم نمی‌تونم کتاب بخونم!

سه) آقا من خیلی دوس دارم هر روز یا هر هفته بیام و بنویسم اما هم دل و دماغم به نوشتن نمیره هم حس می‌کنم چیزی برای نوشتن ندارم! خیلی هم سخت می‌تونم روزمره‌هامو بنویسم. البته اتفاق خاصی هم نمیفته حالا. برای رفع این معضل هم راه‌حل پیشنهاد بدین ثواب داره!

مرسی لبخند

۲۰ موافقین ۶ مخالفین ۰ ۲۲ بهمن ۹۷ ، ۱۶:۱۱
هانی هستم

پریروز روز جهانی محو (یا منع) خشونت علیه زنان بود.

هیچکس منکر این نیست که زنان در طول تاریخ با چالش‌های زیادی روبه‌رو بودن و از طرف مردان یا حتا همجنسای خودشون به ویژه توی جوامع سنتی‌تر مورد خشونت‌های مختلف قرار گرفتن و شایسته و بسیار به جاست که نه یک روز بلکه هر روز ، روز منع خشونت علیه زنان باشه و ما تمام تلاش‌مون رو بکنیم که این مسئله ریشه‌کن بشه و خیلی باعث خوشحالیه که دست کم فضای مجازی پر از مطالبی برای آگاهی بخشی به زنان و مردان بود.

تنها چند روز پیش‌تر یعنی 28 آبان روز جهانی مردان بود.

به گفته‌ی ویکی‌پدیا « هدف از نامگذاری این روز به نام مردان  و پسران ، توجه به سلامت مردان و پسران ، ارتقای تساوی جنسیتی و ترویج نقش مثبت مردان در اجتماع هست.»

طبق آمار « پسران دو برابر بیش از دختران به ADHD مبتلا می‌شوند ، نرخ خودکشی پسران چهار برابر دختران است ، پسران بیشس از دختران قربانی جرم و جنایت می‌شوند به طوری که پسران 5 برابر دختران بر اثر قتل جان خود را از دست می‌دهند» و ...

اما من حتا در فضای مجازی هم توجه چندانی یا بهتره بگم هیچ نشانی از این روز ندیدم. نه از طرف مردان و نه از طرف زنان! این اتفاقی هست که برای هفته‌ی سلامت مردان و دیگر مناسبت‌های مرتبط با مردان هم میفته و ما داریم توی این موارد بخشی از جامعه رو کاملن نادیده می‌گیریم!

یک خانواده‌ی سالم از هر دو جنس زن و مرد تشکیل شده و نمیشه یک جنس رو نادیده گرفت و توقع یه جامعه‌ی سالم رو داشت. اگه ماه اکتبر درباره‌ی سرطان پستان اطلاع‌رسانی می‌کنیم باید سپتامبر هم درباره‌ی سرطان پروستات که کشنده‌تر هم هست اطلاع‌رسانی بشه.

درسته که مردان عامل درصد زیادی از خشونت علیه زنان هستن و این خشونت باید متوقف بشه اما بسیار باعث تاسفه که روز جهانی مبارزه با خشونت علیه مردان نداریم! در صورتی که طبق آماری که توی بریتانیا ارائه شده «از هر سه قربانی خشونت خانگی ، دو نفر زن و یک نفر مرد هستند» یا « با وجود آسیب جسمی و روانی از عوارض خشونت جنسی اما بیشتر موارد به دلیل احساس سرافکندگی و آشفتگی  ، مردان بسیار کمتر از زنان به این موضوع اشاره می‌کنند» یا «به دلیل نبود آگاهی حتا ممون است ماهیت آنچه بر آنها رفته را خشونت جنسی یا تجاوز ندانند » و ...

گفته میشه « به دلیل مشکلات در آگاهی عمومی و تعریف حقوقی تجاوز ، در صورت مراجعه مردان به پلیس بسیار کمتر از زنان به شکایت آنان رسیدگی می‌شود.»

نتیجه اینکه ضمن اینکه زنان به دلیل گستردگی خشونت شایسته‌ی توجه بیشتری هستن اما به مردان هم به خاطر ماهیت جنسیت‌شون و کلیشه‌های رایجی که وجود داره باید توجه کافی بشه.

وقتی خشونت درست نیست برای هیچ یک از دو جنس درست نیست اما خب چون حرف زدن از حقوق مردان کلاس نداره و نمیشه باهاش پز روشنفکری داد و مخ زد کسی ازش حرف نمی‌زنه!!

۱۱ موافقین ۴ مخالفین ۰ ۰۶ آذر ۹۷ ، ۲۰:۰۷
هانی هستم
یک : قیصر امین‌پور

این روزها که می‌گذرد
شادم
این روزها که می‌گذرد
شادم
که می‌گذرد
این روزها
شادم
که می‌گذرد

دو:
پر از بغض و فریادم. پر از تلخی روزا و گسی شب‌ها. پر از مزه‌ی تلخ شربتای کودکی. این روزا روزای خوبی نیست. این روزا وسط یه جهنم واقعی‌ام با ماموران عذاب واقعی. این روزا...
جایی خوندم که توی کره جنوبی بعضیا پول میدن که 24 ساعت توی فضایی شبیه زندان دور از اضطراب و مشکلات زندگی امروزی حبس بشن. تلفن همراه و وسایل الکترونیکی هم ممنوعه. مشتری‌هاشم بیشتر دانشجوها و کارمندها و کارگرهان. و فکر می‌کنم چقدر زیاد به چنین جایی نیاز دارم به شرط اینکه بتونم سرمم بکنم و بذارم پشت در! که رها بشم از این همه فکر و آشفتگی و درماندگی و کوفت و زهر مار... .
سه : فریدون مشیری
من به تنگ آمده‌ام از همه چیز
بگذارید هواری بزنم...
۶ موافقین ۴ مخالفین ۰ ۰۳ آذر ۹۷ ، ۱۶:۲۹
هانی هستم
هیچ وقت هیچ حسی به سی سالگی نداشتم اما امروز زنگ زدند!
یک شماره‌ی ناشناس افتاد روی گوشیم و وقتی که چک کردم دیدم پیش‌تر هم زنگ زده. دقیقن یک هفته پس از تولدم!
گوشی رو برداشتم و آقای دال بود. نمی‌شناختم. البته بدون اینکه خودش رو معرفی کنه ازم خواست برای چکاپ و کامل کردن پرونده و از این جور چیزها که خودشون بهتر می‌فهمن به درمانگاه یا مرکز بهداشت یا یک چنین چیزی مراجعه کنم! بعد اسمش رو پرسیدم. خودش رو آقای دال معرفی کرد و گفت کدوم طبقه و واحد درمانگاه یا مرکز بهداشت می‌شینه. و قرار شد در اسرع وقت بهشون سر بزنم. البته برای انتقال پرونده به شهر و مرکزی دیگه.
و به فکر فرو رفتم. به فکر افتادن در سرازیری سی. پیش تر ؛ وقتی از بیست رد شدم مدتی به وارد شدن به دهه‌ی سوم زندگی فکر می‌کردم و به غم‌انگیزی این اتفاق اما زود فراموشش کردم. دوران دانشجویی بود و مثلن جوانی و هزار تا فکر دیگه بود و هزار جور میشد یک چنین چیزی ، یک چنین ورود و خروجی رو فراموش کرد یا دست کم کمتر بهش فکر کرد. اما حالا ... سی سالگی... و یک سال دیگه ... کمتر از یک سال دیگه وارد شدن به دهه‌ی چهارم زندگی. حساب کتاب ساعت و دقیقه و کوتاهی و بلندی روز و شب و حساب و حساب و حساب!
راستی کاش سی سالگی در می‌زد و میشد در رو براش باز نکرد یا تماسشو بی پاسخ گذاشت!
فراموش می‌کنم. احتمالن این رو هم فراموش می‌کنم و به زودی اهمیتش رو برام از دست می‌ده اما نمیشه ازش فرار کرد. روزها می‌گذرن. 29 سال و یک روز ... 29 سال و دو روز ... 29 سال و سه روز ... 29 سال و ... ... ... ... 365 روز...
غمگین نیستم. «بنگر به جهان» نامجو رو گوش میدم و زمزمه می‌کنم... هیچ... هیچ... هیچ...
۹ موافقین ۳ مخالفین ۰ ۱۹ آبان ۹۷ ، ۱۷:۲۵
هانی هستم

این سایت رو باز کنید!

کد ملی و گذرواژه‌تون رو وارد کنید!

تبریک میگم! شما تونستید سابقه بیمه خودتون رو مشاهده کنید!

در کمتر از 5 دقیقه این‌کار انجام میشه!

ولی اگه مثل من برید سازمان!! تامین اجتماعی و کاری داشته باشید میگن یه فرم جمع‌آوری سابقه بیمه پر کنید. نخست باید برید از میز خدمت(هههه!!! خدمتتتتتت!!!) فرم مورد نظر رو بگیرید ، سپس پر کنید ، بدید رییس یا معاونش که معمولن در جلسه هستن تایید کنن ، بیارید تحویل کارمند بدین و اون کارمند بهتون بگه سه چار هفته دیگه تماس بگیرید ببینید آماده شده یا نه! دقت کنید که هیچ وقت زمان دقیق به شما نمیدن! هیچ وقت متعهد به انجام کاری در زمان مشخص نیستن و شما هیچ حسابی نمی‌تونید روی زمان تقریبی‌ای که بهتون میدن بکنید!

پ.ن: باید اول چک میشد که سابقه بیمه‌م برای کاری که می‌خوام انجام بدم کافیه یا نه! طبیعتن کارمند سازمان از روی سیستم چک کرده سابقه رو و اوکی داده! چیزی که عقل سلیم میگه اینه که حالا که همه چی اوکیه کارت رو انجام بدن و تو به زندگیت برسی! ولی اتفاقی که توی سیستم مزخرف کاغذبازی اینجا میفته اینه که حالا همین سابقه که توی چند دقیقه چک شده رو باید کتبی بگیری و تحویل بدی تا تازه روال انجام کارت شروع بشه! و خب این کاغذبازی هم که گفتم یه سه چار هفته‌ای طول می‌کشه!

و فقط من می‌دونم نگاه چپ‌چپ رییسم وقتی مرخصی ساعتی می‌گیرم چقدرررررررررر آزار دهنده است.

راستی چه خبر از دولت الکترونیک؟ یا این چیزایی که گفتم ربطی به اون نداره؟!

۵ موافقین ۳ مخالفین ۰ ۲۸ مهر ۹۷ ، ۱۰:۵۴
هانی هستم
یک: چند وقت پیش کلیپی در فضای مجازی لعنت‌الله علیه پخش شد از فرزند یکی از سفرای ایران که به مردم می‌گفت اگه پول ندارید برید بمیرید! اینو داشته باشید.
چند وقت پیش پیج اینستاگرام یکی از شهرای خوب کشورمون تصویر چادر زدن مسافران توی پارک رو گذاشته و یه نظرسنجی گذاشته بود که آیا با این نوع سفر موافقید؟ و پاسخ‌های مردم اون شهر ترسناک بود! میان کامنت‌ها از " اینا رو باید از دم تیغ گذروند" بود تا " وقتی پول نداری غلط می‌کنی سفر کنی"!! مطلب رو خلاصه می‌کنم در این که ؛ همه‌ی ما یه داعش درون و یه پسر سفیر درون داریم و خیلی از اونایی که به پسر سفیر بد و بیراه گفتن و از ادبیات اون برآشفته شدن اگه پاش بیفته خودشون از اونم بدترن. اینم اضافه کنم که چادر زدن و کمپینگ دیگه یه نوع سفره و لزومن به معنی بی‌پولی نیست. یکی با هتل چند ستاره حال می‌کنه ، یکی با کمپینگ. هر چند توی این وضعیت اقتصادی و گرونی و بی‌پولی اصلن نمی‌تونیم به اون آدمی که حقوقش به ماه نمی‌رسه بگیم حق نداری بری سفر چون‌که پول هتل نداری. خلاصه که یه کم آدم‌تر باشیم! آهان! این رو هم اضافه کنم که من به عنوان یک جنوبی با ازدحام مسافر و زباله ریختن و در اقصانقاط شهر چادر دیدن غریبه نیستم. منم از تبدیل شدن دریا به زباله‌دونی که بیشتر توسط مسافرا اتفاق میفته ناراحتم اما چاره‌ی کار رو از دم تیغ گذروندن مسافرا نمی‌دونم!

دو: قدیم‌ترها وقتی واژه‌ی دانشجو به گوشمون می‌خورد یک احترامی با خودش میاورد. توقع نداشتیم حرکات لات سر محل رو از دانشجوی مملکت ببینیم. به قولی ارج و قربی داشت این دانشجو بودن!!
چند روز پیش شمال بودیم. بعدشم رفتیم فیلبند و برای شب یه خونه از یه خانم و آقای مهربون پا به سن گذاشته که غذاهای خیلی خوشمزه‌ای هم داشتند اجاره کردیم. با خانم خونه که حرف می‌زدیم درد دل می‌کرد که چند نفر ازشون خونه اجاره کردن و مقدار زیادی سبزی(دِلار) و ده کیلو برنج رو با خودشون دزدیدن از تو خونه! و از صحبت‌های پیرمرد بیچاره شنیدم که این دزدها کارت دانشجویی‌ تاریخ گذشته‌شون رو گرو گذاشتن و برای حساب کردن اجاره خونه هم نیومدن! انقد که اینا صاف و ساده بودن و با غصه تعریف می‌کردن که بغضم گرفته بود. واقعن چرا؟ کی اینطور شدیم؟! چرا به خودمون رحم نمی‌کنیم؟

سه: اینستا رو که باز می‌کنم نخستین پستی که می‌بینم اینه : سحرگاه امروز چهارشنبه 25 مهرماه ، یک شکارچی غیرمجاز تاج محمد باشقره محیط بان پارک ملی گلستان را به شهادت رساند.
حرفم نمیاد. بغض می‌کنم. به خانواده تاج محمد فکر می‌کنم. بغض می‌کنم. به دو نفری که زخمی شدند فکر می‌کنم. بغض می‌کنم...

ماسال

عکس از خودم ؛ ماسال

۹ موافقین ۲ مخالفین ۰ ۲۵ مهر ۹۷ ، ۱۰:۱۳
هانی هستم

با خودم می‌گم یعنی انقد زندگی من روتین و مسخره شده که هیچ حرفی برای اینجا نوشتن ندارم!؟ و خل‌وار به خودم جواب می‌دم زندگی اگه می‌خواست روتین نباشه که صب به جای این تخت یه نفره‌ی بی‌روح توی آغوش اون بیدار می‌شدی و باقی روز هم به کشف خط و خطوط تازه‌ی کهکشان راه شیری می‌گذشت...!

آره. روتینه. خیلی هم روتینه!

پس از مدت‌های طولانی دلم به کتاب خوندن رفت. «جراح دیوانه» با ترجمه‌ی ذبیح‌الله منصوری. زندگینامه‌ی فردیناند زائر بروخ جراح  آلمانی. این "زائر"ش هم داستانیه‌ها! هر بار می‌خوندم تصویر "زایر" برام مجسم میشد!!! کتاب من چاپ سال 60 بود . نخستین ترجمه‌ایه که از منصوری می‌خونم و اصلن با ترجمه‌ش حال نکردم. و از اونجایی که کتاب پر از مباحث و واژه‌های پزشکیه اگه از بچه‌های علوم پزشکی باشید خوندن معادل‌هایی که توی این کتاب به تبع اون روزها استفاده شده خیلی بیشتر براتون غیر مانوس خواهد بود. آهان اینم بگم بخندیم!! شما معادل‌هایی که توی کتاب زیست شناسیای جدید برای واژه‌های علمی و پزشکی نوشتن رو دیدین؟! خیلی خنده‌س!! دارم ترم اول دانشکده‌های علوم پزشکی رو تصور می‌کنم وقتی این بچه‌ها برن دانشگاه!! و پوکرفیس استاد رو که با واژه‌های تخصصی حرف می‌زنه نگاه می‌‎کنن!! قشنگ همه‌شون دیکشنری لازمن!!!

شما جراح دیوانه رو خوندین!؟

۳ موافقین ۱ مخالفین ۰ ۰۴ مهر ۹۷ ، ۱۴:۰۰
هانی هستم
اونجایی که رضا براهنی میگه «خفتن و مردن درون چشم‌هایی که در بُراده‌‌ی خونین مژگان می‌گریند آی وطن! »

شاید رضا براهنی رو بشناسید و چیزی ازش خونده باشید. اگر نه شعر «با توام ایرانه خانم زیبا» رو بخونید یا با دکلمه خودش گوش بدین.
از صبح که خبر کشته شدن هم وطن‌هامون رو شنیدم پر از بغضم و اگه سر کار نبودم یه دل سیر زار می‌زدم.
و همه‌ش این خط شعر براهنی رو زمزمه می‌کنم که «حال تمامَم از آن تو بادا گرچه ندارم خانه در این جا خانه در آن جا » و همه‌ش صدای محسن نامجو توی گوشمه که توی کنسرت به اینجای شعر که رسید گریه امونش نداد ... حال تمامم ...!
و پر از بغضم. برای مردی که گفت پسرم رو جلوی چشم خودم کشتن. و پسرش فقط چهار سالش بود و همسرش توی اتاق عمل بود. و پر از بغضم برای پدری که ناله می‌زد «رود سرهنگُم...» و پر از بغضم برای سربازی که خشابش خالی بود...

۴ موافقین ۴ مخالفین ۰ ۳۱ شهریور ۹۷ ، ۱۶:۲۶
هانی هستم