صبحم با گیله‌لوی فریدون پوررضا آغاز شد.
توی اینستا به جز شهر خودم پیج دو تا شهرو دارم فقط؛ شیراز و رشت! شیراز رو دوست دارم چون باعث و بانی ۴ سال خاطره دانشجوییه. و رشت... بدون شک دوستان رشتی‌ای که دارم و از بهترین انسان‌های روزگارن و همین فریدون پوررضا دو تا دلیل بسیار بزرگ دوست داشتن رشت هستن! تا جایی که یه مدت به صرافت افتاده بودم گیلکی یاد بگیرم که البته چون پیگیر نشدم چندان موفق نبودم. البته اینکه یه معلم تمام وقت نداشتم هم تاثیرگذار بود!!
می‌گفتم... صبح توی پیج رشت یه پست با صدای پوررضا دیدم و همین کافی بود بشینم و دو تا از آلبوماشو یه جا سر بکشم! البته سایت خوبی برای برگردان فارسی آهنگاش پیدا نکردم و سایتایی که منتسب به گیلان بودن حتا متن گیلکیش رو هم اشتباه نوشته بودن. و باز هم دغدغه‌ی همیشگیم سر باز کرد؛ نابودی زبان‌های مادری! توی اینستام نوشتم که بر هر گیلکی واجبه روزانه پوررضا رو تزریق کنه! و یادمه وقتی دوست رشتیم بچه‌دار شد خیلی جدی ازش خواستم یا خواهش کردم که لطفن با بچه‌ت گیلکی حرف بزن!! و این باور رو درباره‌ی تمام گویش‌های ایران‌زمین دارم. چون باور دارم نابودی زبان برابر با نابودی فرهنگ ، هنر و اصالت یک قوم و سرزمینه و هیچ چیز دردناک‌تر و برای سرزمین‌ها خطرناک‌تر از این نیست.
راستی این روزها بحث بسندگی زبان فارسی داغه! در جریانش هستید؟ نظر شما چیه؟؟
پ.ن) چیزهای دیگری هم می‌خواستم بنویسم که بحث کلن به یه سمت دیگه رفت و رشته‌ی کلام جر خورد و از دستم افتاد!
