بیاید خاله خرسه نباشیم!

بعضیا هستن که کلن انرژی منفی‌ان.

یعنی کافیه توی یه چیزی باهات اختلاف نظر داشته باشن و مثلن انتخاب تو با چیزی که اونا فکر می‌کنن درسته یکی نباشه. اونوقته که هی هر دفعه از خودشون انرژی منفی متشعشع !! می‌کنن و بر طبل "نمیشه" و "درست نیست" و ... می‌کوبن. 

خب اون اول ماجرا (اگه این اشتباه بزرگو مرتکب شدی که ازشون نظر خواستی یا در جریان قرارشون دادی - و بدون اینکه بخوای از نظراتشون مستفیضت کردن- ) میگی اشکال نداره ؛ داره از روی خیرخواهی یه چیزی می‌گه. ولی می‌بینی که نه ، اظهار نظر طرف صرفن به عنوان یه نظر نیست که حالا توام شنیدی و با احترام با نظر مخالف برخورد کردی و گفتی اوکی مرسی که توام نظرتو گفتی و طرف همچنان هر بار بر طبل خودش می‌کوبه و شعارهای ناامید کننده سر میده. خب این دیگه خیلی خارج از تحمل و روی اعصابه و تو باید هر بار با یه لبخند ردش کنی. 

(جایی خوندم که اثر حرفی که دیگران به شما میگن ده برابر بیشتر از حرف خودتونه. یعنی اگه یه نفر یه بار بهت بگه نمی‌تونی حالا تو باید ده بار بگی می‌تونم می‌تونم می‌تونم می‌تونم می‌تونم می‌تونم می‌تونم می‌تونم می‌تونم می‌تونم تا اثر اون انرژی منفی رو از بین ببری. حالا خودتون ببینید چه می‌کنید با دوستاتون با این انرژی منفی‌هایی که می‌پراکنید. )

بیاید تصمیم بگیریم حتا اگه فکر می‌کنیم دوستمون داره اشتباه می‌کنه یه بار دو بار باهاش صحبت کنیم و با دلیل منطقی قانعش کنیم که شاید بهتر باشه راه دیگری رو بره ولی وقتی می‌بینید حرفاتون براش قانع کننده نیست دیگه هی انرژی منفی ندین و بر عکس کمکش کنید توی راهی که داره میره موفق بشه. اینطوری خیلی بهتره. همیشه اینو یادمون باشه که ما هیچ وقت تمام شرایط یک نفر رو درک نمی‌کنیم و ممکنه توی اون شرایط راه ایکس برای طرف بهترین باشه و در واقع این ماییم که داریم اشتباه می‌کنیم. پس بازم بهتره پافشاری نکنیم روی حرفمون و به صندلی نشوندنش. ما نهایت نهایتش می‌تونیم یک مشاور باشیم برای دوستمون و پبشنهادمونو بدیم. این خود فرده که داره زندگی‌شو زندگی می‌کنه .

از دلتنگی

وقتی دوری از خونه هیچ چیز جای صدای عزیزانت رو نمی‌گیره. من وقتی دلم تنگ میشه و از عزیزانم دورم گوشی تلفن رو بر‌می‌دارم و بهشون زنگ می‌زنم. کمی حرف می‌زنیم و حال و احوال می‌کنیم و دلتنگی رو حداقل یه کمی و حداقل برای مدت کوتاهی از دلمون دور می‌کنیم.  یه همکار داریم که لاله و دست کم ماهی بیست روز از خانواده‌ش دوره. 

همین

نقطه

یک

مهر بود که اومدم اینجا. خسته از بازیای گاه و بی‌گاه پرشین‌بلاگ. و با ترکیدن پرشین حالا فکر می‌کنم چه کار خوبی کردم. حالا که حتا به پنلم توی پرشین دسترسی ندارم...

و دارم فکر می‌کنم واقعن وقتی به تکنولوژی و یه چیز برنامه‌ریزی شده با قالب مشخص نمیشه اعتماد کرد و هر لحظه امکان فرو ریختنش هست دیگه به چی میشه اعتماد کرد؟ آیا دنیا همینقد ترسناکه؟ 

و اینکه بیشتر از هر چیز خواستم از شما دوستای خوبم تشکر کنم که همراهم هستید. خیلی وقتا من به خوندنتون نمیام ولی شما محبت‌تون رو دریغ نمی‌کنید. ممنونم و خدا رو شکر می‌کنم بخاطر بودن‌تون. 

ارادتناکم !