از تو می نویسم...

در ستایش موهات 

از دریا نمی نویسم؛

دریا می شوم!

+عکس!

به دوستم می‌گفتم کار ، لامصب چیزی نیست که اگه دلخواه نبود بشه بی خیالش بشی و بگی خب زندگیمو می‌کنم و بقیه بخشای زندگیم رو مطابق میلم می‌گردونم. چون اونقد با جنبه‌های گوناگون زندگی آمیخته شده که هیچ مرزی با زندگی روزمره‌ت نداره و خواه ناخواه تاثیرشو همه جا می‌ذاره. در واقع چیزی جدا از «خودت» و زندگیت نیست که خط‌کش برداری و بگی اوکی ؛ این کارم ، اینم زندگیم. 

اینا رو واسه این گفتم که می‌خواستم یه عکس از شمال بذارم و بگم آخه انصافه دوستای ما میرن شمال و مسافرت و عکسشو برای ما می‌فرستن؟ به دوستم گفتم عکست رو می‌ذارم اینستا و زیرش می‌نویسم فحش آزاد!! بعد دیدم به این دلیل من الان باهاش نیستم که کارم عوض شد و هر چی برنامه برای مسافرت ریخته بودیم از هم پاشید و نشد با این دوستم که با کلی دردسر مرخصیشو با من تنظیم کرده بود سفر بریم!! این یه آمیختگی و تاثیر خیلی کوچیک و معمولی کار روی زندگیه. قرار بود این پست فقط یه عکس باشه اما ... می بینید دیگه. روی پست‌های وبلاگ هم تاثیر مستقیم داره و قابل سانسور نیست!!

عجالتن یه نفس عمیق بکشید و از این تصویر و اکسیژنش لذت ببرید. 

آهنگ رستاک و آبان ؛ شمال رو بشنویم.

یک خطی

چی شد که انقد خسته شدیم که نای نوشتن یه پست هم نداریم؟

#این پست ، ناله نیست.

+خوبه که تو هستی.

چنین گفت استاد یا «از آن جهان بازآمده»!!

استادمون می‌گفت دلیل اینکه شما یه توصیه‌ای (توی فیلد تخصصی خودمون) به مردم می‌کنید ولی خودتون بهش عمل نمی‌کنید اینه که شما دانش دارید ولی به دانشتون ایمان ندارید. می‌گفت وقتی دانش به عمل تبدیل می‌شه که به ایمان برسه و باورش داشته باشید. که خب به نظر من کاملن درست می‌گفت.

اما چرا یاد استاد افتادم؟

همه‌ی ما «می‌دونیم» که کار کردن با گوشی موقع رانندگی-مثل پیام دادن- بسیار اشتباهه و یا خودتونو می‌کشید -یا ناقص می‌کنید- یا یکی دیگه رو. اتفاقن همین چند روز پیش بود که یه کلیپ دیدم که برای فرهنگ‌سازی درباره‌ی همین موضوع ساخته شده بود. از چند نفر پرسیدن موقع رانندگی از گوشی استفاده می‌کنید؟ و چرا؟ و هر کدوم دلایلِ مثلن منطقی خودشون رو داشتن برای استفاده‌ی گوشی. و بعد اونا رو با دختری روبرو کردن که زندگیش توسط یکی از همین آدمایی که سرشون توی گوشی‌شون بوده زیر و رو شده... . اما آیا این «دانستن» به تنهایی کافیه؟ مسلمن نه! وقتی اثر خواهد داشت که واقعن بپذیریم اینو و کاملن متوجه خطرش باشیم.

اما چرا این پستو نوشتم؟

خب من هم می‌دونم موقع رانندگی نباید پیام داد. همیشه هم به دوستام این رو گفتم وقتی دیدم استفاده می‌کنن. اما دیروز سه بار به خاطر پیام دادن از جاده پرت شدم پایین و اگه زود نمی‌جنبیدم تصادف بدجور می‌کردم. نتیجه اینکه نکنید این کارا رو!

+واقعن آیا من ایمان ندارم به اینکه پیام دادن موقع رانندگی خطرناکه!؟ پس چرا اینکارو کردم؟

از تو می‌نویسم...

نام تو

سرزمین امن موعود ،

نام تو

اسم اعظم عشق

.

.

.

حوادث را ورق می‌زنم

تا در فراسوی تاریخ

به اسم تو برسم!

«بهانه»ی معین رو بشنویم.

هشتگ : رضایت شغلی در ایران

طرف طرز فکرش اینه که کارمند / کارگر * اگه سرش شلوغ نباشه حاشیه درست می‌کنه و باید هی فرت فرت کار بدی دستش که نفس نتونه بکشه 

و افتخارش اینه که از یک نفر اندازه‌ی پنج نفر کار می‌کشه.

برادر اون اسمش کار نیست ؛ بیگاریه!

و این شیوه‌ی مدیریت نیست ؛ برده‌داریه.

*ضمن احترام به قشر زحمت‌کش کارگر، ایشون کلن فرقی بین کارمند و کارگر قائل نیستن و اگه مرتب باشی و عرق از سر و روت نریزه و کفشت واکس خورده باشه یعنی کار نکردی یا کارتو درست انجام ندادی. کلن باید مثل قاطر بدویی. یکی نیست بگه اگه می‌خواستم اینطوری کار کنم خودمو نمی‌کشتم کنکور یه رشته‌ی خوب و یه دانشگاه عالی قبول شم و بعدش چار سال شب‌بیداری بکشم که مدرک بگیرم. همون اول می‌رفتم بغل دست استاد بنایی نجاری چیزی کار یاد می‌گرفتم که دلم نسوزه بعد از چار سال درس خوندن باید کار سخت داشته باشم. 

+فعلن نه حال رمز‌دار نوشتن دارم ، نه تغییر آدرس. هر کی می‌خواد بخونه و به هر کی می‌خواد بگه. خسته‌تر از این حرفام فعلن.

اگه توی westworld باشیم چی؟

تازگی یه سریال از دوستم گرفتم به اسم westworld . یه سریال علمی تخیلی با تم هوش مصنوعی.

داستان از این قراره که شما با پرداخت پول وارد یه دنیای ساخته شده توسط انسان می‌شید که اونجا می‌تونید هر کاری خواستید بکنید. «میزبان»های این دنیا روبات‌هایی هستند که هیچ اختیاری از خودشون ندارن و صرفن به بازی گرفته میشن و «مهمان»ها ، انسان‌هایی که وارد اون دنیا میشن و ادامه‌ی ماجرا که برای اسپویل نشدن نمی‌تونم بگم.

حالا سوال اینه! اگه ما اسباب‌بازی‌های westworld باشیم چی؟!

+پیشنهاد می‌کنم ببینید.

ز غوغای جهان فارغ ...

بعد از چند روز مرخصی برگشنم سر کاری که دوسش ندارم. 

بعد از چند روز سفر برگشتم سر کاری که دوسش ندارم.

بعد از چند روز خوب برگشتم سر کاری که دوسش ندارم.

بعد از چند روز مرخصی برگشنم سر کار و می‌بینم کاکتوسم خشک شده.

آیا همه‌ی اینا دلایل کافی برای خودکشی نیست؟! :))

17 ، 10 ، 9 ، 6 . توی چند ماه گذشته همینطور نوشتنم کم شده. خوندن که دیگه ... الان با 50 تا ستاره‌ی روشن در خدمت شمام! و به وبلاگ پرشینم که نگاه می‌کنم می‌بینم هر روز می‌نوشتم. من {کم حرف که بودم} کم حرف‌تر شدم یا واژه‌ها گم شدن یا نای نوشتن نیست؟ از چی می‌نوشتم قبلن؟ با کدوم واژه‌ها؟ با کدوم حس و حال؟ 

و به وبلاگ پرشینم که نمی‌تونم وارد بشم زل می‌زنم به پست آخرش از متن گری کوپر ؛ «از همین می ترسم ؛ به چیزی یا کسی عادت می کنی، اونوقت اون چیز یا کس قالت میذاره. اونوقت دیگه چیزی برات نمی مونه. می فهمی چی میخوام بگم؟ اونایی که میذارن و میرن رو دوست ندارم. اینه که اول خودم میرم. اینجوری خاطر جمع تره.» و فکر می‌کنم چقد پر از رفتن‌های ناخواسته‌ایم. 

و یاد وبلاگم توی بلاگفا میفتم. و تموم روزانه‌هایی که پرید. و یاد روزای اول وبلاگ‌نویسی. و یاد شعر و یاد دانشگاه و انجمن شعرش و بچه‌هاش. کجایید؟ کجای شمال تا جنوب این سرزمین؟ چقد دلم تنگه. چقد دلم سفر می‌خواد...

و چقد خوبه که تو هستی.

و چقد خوبه که تو هستی.

و چقد خوبه که تو هستی.

+ به سودای تو مشغولم ز غوغای جهان فارغ (وحشی)

۱۹۶

مرا ببین

که شب در گلویم آویخته!

که هر چه سرود می خوانم

آواز نی لبک غمگینی است

که ترانه اش را سگ ها دریده اند

مرا ببین!

که در صدایم

برای گوسفندان شکم دریده شان

چوپان ها

آوازهای غمگین می خوانند.

از این روزهای نه چندان دلپسند...

1+ خیلی زیاد پیش اومده که خانم‌ها از گیرهایی که توی محیط کار بهشون میدن برای پوشش ناراحتن. خب این کاملن قابل درکه. اما فکر نکنید ما مردها خیلی راحت و آزادیم. من روز نخستی که اومدم سر کار ، طرف یه نگاه عاقل اندر سفیه بهم انداخت گفت فلانی این موها رو هم فردا بریز پایین. با قلدری تمام! خب شمایی که میگید ما با مقنعه و بدون آرایش و فلان شبیه فلان می‌ریم سر کار ، منم جوری چهره‌م عوض شد بعد از مطابق میل آقایون شدن ، که حراست منو راه نداد تو. گفت ببخشید شما کارمند اینجایید؟! آخرین گیرشون هم همین دیروز به سبیلم بود!  طرف خیلی زشت و بدون مقدمه چینی داره درباره‌ی سبیل من نظر و دستور میده. و البته لازم به یادآوریه طرف خودش اندازه چنگیز مغول سبیل داره. نمیخوام این دو تا رو مقایسه کنم یا بگم به یک میزان روی مخن. صرفن می‌خوام بگم این مسخره بازیا برای ما هم هست و ما هم در امان نیستیم. یعنی می‌خوام بگم توی یک چنین فضایی دارم کار می‌کنم!

2+ طرف اومده دفتر من ، یه نگاه عاقل اندر سفیه به کتابای روی میز من انداخته ، بعد با لحن تمسخر می‌پرسه تولستوی نداری؟ خو احمق! تو اگه تولستوی خونده بودی که یه جو شعور داشتی. یعنی می‌خوام بگم توی یک چنین فضایی دارم کار می‌کنم!

3+ توی محل کارم جابجا شدم. خوشحالم که مثل اسباب‌کشی خونه ، بیشترین چیزی که انتقال دادم کتاب‌هام بود -هر چند کتاب زیادی سر کار ندارم و البته همه‌شون تخصصی رشته‌م- و ناراحتم که باید برای کسی کار کنم که نصف همین کتاب‌ها رو ورق هم نزده. یعنی می‌خوام بگم توی یک چنین فضایی دارم کار می‌کنم!

4+ از کار جدید راضی نیستم. به شدت عصبانی و ناراحتم. کار تخصصیم رو ازم گرفتن و باید یه کار نامربوط انجام بدم. در مقابل اعتراض و حتا سوال از شرح وظایف تازه ، تهدید به اخراج شدم. یعنی می‌خوام بگم توی یک چنین فضایی دارم کار می‌کنم!

5+ سلسله مراتب اینجا جوریه که ...... . متاسفانه با سرچ اسم واقعیم همه به وبلاگم می‌رسن. اینم از مصایب با اسم واقعی نوشتن. هیچ احساس امنیتی ندارم اینجا و مجبورم خودسانسوری کنم. شاید یک روز از اینجا برم. حال اسباب کشی ندارم :( کسی می‌تونه در این مورد راهنماییم کنه؟

6+ هیچ چیز بهتر نمیشه.