بازنویسی یک نامه‌ی عاشقانه

1- و فکر کردم یه درخت باید حتمن عاشق بوده باشه یا یه عاشق بهش آب داده باشه یا دست کم یه روزی یه عاشقی زیرش یه نغمه ‌ی عاشقانه خونده باشه که تو زندگی بعدیش بشه بلیتی که یه عاشق رو به معشوقش می‌رسونه. زل زده بودم به بلیت توی دستم و تو همین فکرا بودم که اتوبوس پرت شد ته دره...

‌

2- محبوب من! امروز که این نامه به دستت می‌رسد دقیق نمی‌دانم چند روز از تبعیدم می‌گذرد. ما اینجا روزها را با صدای گلوله‌ها می‌شماریم. عادت کرده‌ایم. هر روز یک گلوله... هر روز یک قلم بی صاحب... هر روز یک نامه‌ی نانوشته. دیگر برایم نامه‌ای نفرست. بگذار کسی که نامه‌اش بی جواب می‌ماند من باشم ، نه تو ...

خسته‌ام آه از تمام جهات

گاهی برای او 

چیزهایی می‌نویسی

بعد پاک می‌کنی...

پاک می‌کنی...

او هیچ یک از حرف‌های تو را نمی‌خواند

اما تو 

تمام حرف‌هایت را گفته‌ای

*مورات هان موگان

+دلخوشم به کدام راه نجات؟

+ببخشید کامنتا رو جواب ندادم. ممنونم از بودنتون. 

+کاش آخر این سوز بهاری باشد..

روز خوبی که هیچ وقت نمیاد

چرا بعضی از آدما متوجه نیستن که بعضی تصمیما و بعضی کاراشون چقد روی زندگی دیگرانی که از قضا نزدیک‌ترین‌هاشون هستن تاثیر داره؟ چرا نمی فهمند دارن با انجام یا حتا عدم انجام یه کار گه میکشن به زندگی یکی دیگه و آینده‌شو نابود میکنن؟ چطور می تونن انقد بی خیال باشن؟ چطور می تونن انقد خونسرد غیر منطقی و خنثا و بی تفاوت باشن؟ شده ساعت ها با یکی حرف بزنی و تمام حرفاش و تصمیماش نشون دهنده ی این باشه که اصلن گوش نمیده تو چی میگی و فقط داره حرف خودشو میزنه؟ 

این زندگی هیچ وقت روی خوش نداشت. ما الکی دلمونو خوش کردیم. گه گرفته سر تا پاشو و داریم بی خودی دست و پا می زنیم فقط. دلم فقط یه غار میخاد که برم بمیرم توش و چشم‌ این دنیا و نکبت هاش رو نبینه. دلم میخاد فقط دور شم از آدما و تمام تظاهرهاشون. تمام بی تفاوتی و تمام خودخواهی هاشون.

در روز و روزگاری،
که مردم قلمرو وحشت
همچون کبوتران مهاجر بودند،
و خانه ی خودم، تبعیدگاه قلب خودم بود
من خویش را،
بر روی صفحه ها مچاله کردم:
گاهی،چون خرده نانی،
بر سفره های خالی کفترها،
بسیار بار،اما،
چون شیشه ای شکسته
       پراکنده
                بر روی ریگ های بیابان ها
از من شکسته تر کسی آیا هست؟

رضا براهنی

خوابآلودگی

صبح که از خواب پا میشم ترجیح میدم به جای اشرف مخلوقات ، یه گربه باشم که می‌خوابه زیر یه ماشین گرم و کسی هم کاری به کارش نداره! 

خدایی این چه وضع ساعت کاریه!؟ ساعت کاری باید از 9 شروع بشه که بشه راحت خواب صبحتو داشته باشی و وقتی میای سر کار توی چرت نباشی! نه اینکه با چشای بسته لباس بپوشی ، با چشای بسته سوار سرویس شی ، توی سرویس تا مرز خواب بری ، با چشای بسته صبونه بخوری و بعدشم بری آفیس! دست کم توی این فصل که پتوها پیام‌آوران راستینی هستن که بهشت دنیوی رو وعده میدن!! 

دو :) شما خوبید؟

این قصه ، قصه‌ی ما نیست...

فقط داشتم فکر می‌کردم شایدم ما آدمای یه قصه‌ی دیگریم و داستانو اشتباهی اومدیم!

فقط یه لحظه تصور کنید ؛ هر جا حضور پیدا کنیم در زمان و مکان اشتباه هستیم! 

هر حرکتی انجام بدیم اشتباهه چون برای اون موقعیت تعریف نشده و نتیجه‌ی درست نمیده!! در واقع اون کار برای داستان اصلی بوده نه برای جایی که هستیم!! خیلی شلم‌شورباتر از این حرفاست!

فقط باید اون درختو پیدا کنیم و بعد بپریم پایین...!

«شهری دیگر» گروه "او و دوستانش" رو از فالش بشنوید.

عشق ، زلزله و دیگر چیزهای غم‌انگیز

شاید نخستین باری که برای هموطن‌ها و مصیبت‌هاشون گریه کردم زلزله‌ی هریس و ورزقان بود. زنگ زدم به دوستم توی هریس که حالشو بپرسم و وقتی قطع کردم... . واقعن نمی‌دونم سیل و زلزله کی می‌خواد دست از سر این مردم برداره. شاید داریوش باید سیل و زلزله‌ هم به «دشمن و خشکسالی و دروغ»* اضافه می‌کرد... ناراحتم. عمیقن ناراحتم و هیچ کار درست و حسابی از دستم برنمیاد. لطفن هر کار هر چند کوچکی از دستتون برمیاد کوتاهی نکنید...

میون این همه غم یکی از قشنگ‌ترین توییت‌هایی که خوندم این بود که  : «محبوب من ! الان که همه به اخبار مربوط به زلزله مشغولند ، من به تو فکر می‌کنم...» غم ، غم بزرگیه. به بزرگی تلخ‌ترین فاجعه‌های تاریخ. اما شاید عاشق‌ها زیر آوار بمونن ولی عشق راه خودشو پیدا می‌کنه. عشق هرگز نمی‌میره. یه روزی دوباره توی همین شهر قرارهای عاشقانه می‌ذاریم و عاشق می‌شیم. یه روزی دوباره مردا و زنامون دست تو دست هم قشنگ‌ترین رقص‌ها رو به تصویر می‌کشن. یه روزی دوباره‌ توی همین شهر غم‌زده زندگی رو از سر می‌گیریم و خونه‌هامونو با «مهر» واقعی می‌سازیم. نه مهر بی مهری که آوار بشه رو سر عزیزامون...

و به جای عکسای زلزله‌ ، این عکسو تقدیم‌تون می‌کنم. 

* اهورامزدا این کشور را بپاید از سپاه دشمن، از خشکسالی و از دروغ. به این کشور نیاید، نه سپاه دشمن، نه خشکسالی و نه دروغ. (کتیبه داریوش)

هانی هستم

یعنی انقد با وبلاگم غریبه شدم که باید توی عنوان یادآوری کنم به خودم که کجا هستم! یعنی بیش از یه ماهه که ننوشتم و نخوندنم شما رو و البته یه چارده روزیش رو در سفر بودم. نه که به نت دسترسی نداشتم اما وقت زیادی برای سر زدن به اینجا نداشتم. و بعدشم مستقیم پرت شدم وسط کار و یک چنین هوا به هوا شدنی دل و دماغ هر چیزی رو از آدم می‌گیره!

خلاصه که سلام!

از یک لطفن نبینید شروع بکنیم؟ لطفن فیلم "ملی و راه‌های نرفته‌اش" رو نبینید. فیلمی از تهمینه میلانی که شخصن هیچی توی این فیلم ندیدم جز اداها و دیالوگای تکراری و لوس و کلیشه‌ای و حتا فیلمنامه و خط داستانی تکراری. هیچ اتفاق جذاب و خوبی توی این فیلم نمیفته به جز خمیازهای کشداری که بغل دستی‌تون می‌کشه. البته اگه با آدم خاصی می‌رید سینما ممکنه اتفاقات خوبی بیفته براتون. بالاخره وسط دیدن یه فیلم چرت باید یه کاری بکنید که حوصله‌تون سر نره. مثبت باشید ؛ مثلن پاپ کورن خوردن!

راستی چه خبر از پاییز؟ راسته که میگن فصل عاشقیه؟ بیاید اعتراف کنید ببینم بعد پاییز چن تا بله‌برون داریم!

عکس از من ؛ ابیانه

بیاید خاله خرسه نباشیم!

بعضیا هستن که کلن انرژی منفی‌ان.

یعنی کافیه توی یه چیزی باهات اختلاف نظر داشته باشن و مثلن انتخاب تو با چیزی که اونا فکر می‌کنن درسته یکی نباشه. اونوقته که هی هر دفعه از خودشون انرژی منفی متشعشع !! می‌کنن و بر طبل "نمیشه" و "درست نیست" و ... می‌کوبن. 

خب اون اول ماجرا (اگه این اشتباه بزرگو مرتکب شدی که ازشون نظر خواستی یا در جریان قرارشون دادی - و بدون اینکه بخوای از نظراتشون مستفیضت کردن- ) میگی اشکال نداره ؛ داره از روی خیرخواهی یه چیزی می‌گه. ولی می‌بینی که نه ، اظهار نظر طرف صرفن به عنوان یه نظر نیست که حالا توام شنیدی و با احترام با نظر مخالف برخورد کردی و گفتی اوکی مرسی که توام نظرتو گفتی و طرف همچنان هر بار بر طبل خودش می‌کوبه و شعارهای ناامید کننده سر میده. خب این دیگه خیلی خارج از تحمل و روی اعصابه و تو باید هر بار با یه لبخند ردش کنی. 

(جایی خوندم که اثر حرفی که دیگران به شما میگن ده برابر بیشتر از حرف خودتونه. یعنی اگه یه نفر یه بار بهت بگه نمی‌تونی حالا تو باید ده بار بگی می‌تونم می‌تونم می‌تونم می‌تونم می‌تونم می‌تونم می‌تونم می‌تونم می‌تونم می‌تونم تا اثر اون انرژی منفی رو از بین ببری. حالا خودتون ببینید چه می‌کنید با دوستاتون با این انرژی منفی‌هایی که می‌پراکنید. )

بیاید تصمیم بگیریم حتا اگه فکر می‌کنیم دوستمون داره اشتباه می‌کنه یه بار دو بار باهاش صحبت کنیم و با دلیل منطقی قانعش کنیم که شاید بهتر باشه راه دیگری رو بره ولی وقتی می‌بینید حرفاتون براش قانع کننده نیست دیگه هی انرژی منفی ندین و بر عکس کمکش کنید توی راهی که داره میره موفق بشه. اینطوری خیلی بهتره. همیشه اینو یادمون باشه که ما هیچ وقت تمام شرایط یک نفر رو درک نمی‌کنیم و ممکنه توی اون شرایط راه ایکس برای طرف بهترین باشه و در واقع این ماییم که داریم اشتباه می‌کنیم. پس بازم بهتره پافشاری نکنیم روی حرفمون و به صندلی نشوندنش. ما نهایت نهایتش می‌تونیم یک مشاور باشیم برای دوستمون و پبشنهادمونو بدیم. این خود فرده که داره زندگی‌شو زندگی می‌کنه .

از دلتنگی

وقتی دوری از خونه هیچ چیز جای صدای عزیزانت رو نمی‌گیره. من وقتی دلم تنگ میشه و از عزیزانم دورم گوشی تلفن رو بر‌می‌دارم و بهشون زنگ می‌زنم. کمی حرف می‌زنیم و حال و احوال می‌کنیم و دلتنگی رو حداقل یه کمی و حداقل برای مدت کوتاهی از دلمون دور می‌کنیم.  یه همکار داریم که لاله و دست کم ماهی بیست روز از خانواده‌ش دوره. 

همین

نقطه

یک

مهر بود که اومدم اینجا. خسته از بازیای گاه و بی‌گاه پرشین‌بلاگ. و با ترکیدن پرشین حالا فکر می‌کنم چه کار خوبی کردم. حالا که حتا به پنلم توی پرشین دسترسی ندارم...

و دارم فکر می‌کنم واقعن وقتی به تکنولوژی و یه چیز برنامه‌ریزی شده با قالب مشخص نمیشه اعتماد کرد و هر لحظه امکان فرو ریختنش هست دیگه به چی میشه اعتماد کرد؟ آیا دنیا همینقد ترسناکه؟ 

و اینکه بیشتر از هر چیز خواستم از شما دوستای خوبم تشکر کنم که همراهم هستید. خیلی وقتا من به خوندنتون نمیام ولی شما محبت‌تون رو دریغ نمی‌کنید. ممنونم و خدا رو شکر می‌کنم بخاطر بودن‌تون. 

ارادتناکم !