پراکنده نویسی در دو بامداد یا چند پست در یک پست
روزی که با گشت و گذار توی شیراز شروع شده بود با دیدن نسرین بانوی عزیز، در بهترین نقطه ی شیراز؛ حافظیه ادامه پیدا کرد و با اعلام نتیجه ی مسابقه ی عکاسی دکتر میم تموم شد. و الان که ساعت دو بامداد فردا(!!) هستیم داره با سرماخوردگی ادامه پیدا میکنه! یعنی نشد این سرماخوردگی دست از سر کچل ما برداره!!
یک) نسرین بانو قدیمی ترین دوستیه که وبلاگ به من هدیه داد. ایشون رو از نخستین وبلاگم می شناسم و البته مسلمه که در حال حاضر این ارتباط و دوستی فراتر از یک رابطه ی وبلاگیه و ایشون محبت‌شون رو برای من کامل کردن. دیدن ایشون برای دومین بار و بعد از حدود پنج سال بهترین اتفاقیه که توی بهار 96 افتاد. یکی از دلایل سفر من به شیراز ایشون بودن که جا داره به طور ویژه ازشون تشکر کنم که باعث این اتفاق شدن :) خلاصه خیلی مخلصیم نسرین بانو! به امید دیدار دوباره!
دو) من خودم رو عکاس نمی دونم. در آغاز راهی هستم که دوسش دارم و دارم یادش می گیرم. و البته همه ی اینها باعث نمیشه از شنیدن خبر برگزیده شدن عکسم توی مسابقه ی عکاسی دکتر میم خوشحال و ذوق زده نشم!
تشکر ویژه میکنم از دکتر میم که این مسابقه رو برگزار کرد و همچین از الی، پریا و بیتای عزیز که این خبر رو به من دادن. از بیرون که اومدم کامنتای این سه عزیز نتیجه ی مسابقه رو بهم خبر دادن و کلی ذوق زده م کردن. نه که عکسام خیلی خوب بوده،بلکه این نظر لطف دوستانی بوده که به عکس من رای دادن. این نخستین مسابقه ای بود که شرکت می کردم و برنده شدنم خبر خوشحال کننده ای بود. بگذریم که هر چیزی که به کتاب مربوط میشه منو ذوق مرگ میکنه! من برم لیستمو آماده کنم!!
سه) ساعت داره سه شب میشه. فردا آخرین روزیه که شیراز هستم. و این سرماخوردگی...! لعنت به سرماخوردگی! ظاهرن نمیخاد بذاره این دو روز حال خوب از گلوی من پایین بره!
چار) منى که تمام احساس هایم / کمى شبیه اندوه است (تورگوت اویار)
هولدن کالفیلد
