تا من به خواب برم با شیمی مصنوعی...

نوشتن عادت قشنگیه. عادت یا راه فرار یا هر چی که اسمشو بذاریم. و این عادت چقد زود می‌پره از سر. وبلاگ‌نویسی هم همینطور. کافیه چند روز ننویسی و دست به کیبورد نزنی تا وقتی که باز پا می‌ذاری توی وبلاگ دست و دلت به نوشتن نره. البته خب به هزار و یک دلیل ممکنه دلت به نوشتن نره. ممکنه هیچ چیزی برای نوشتن نباشه. ممکنه حس و حالی برای نوشتن نباشه. ممکنه حس و حالت ترجمان واژگانی نداشته باشه. ممکنه دق کرده باشی و واژه‌هات گم شده باشن توی هزارتوی فکرای در همت. ممکنه ساعت‌ها زل بزنی به مانیتور و یادت نیاد چی می‌خواستی بنویسی. اصلن بری توی یک عالم دیگه و وقتی برمی‌گردی مدیریت وبلاگ رو ببندی و حتا اون 30 و خرده‌ای ستاره‌ی بالای صفحه رو هم بی‌خیال بشی تا بعد...

اگه بخوام از این روزام بگم به قول قیصر ؛ «این روزها که می گذرد/شادم/این روزها که می گذرد/شادم/که می گذرد/این روزها/شادم/که می گذرد» و چقد دوست دارم زودتر بگذره این روزای نه چندان دلچسب. یک زمستون بی بارون بهتر از این نمیشه. دیگه اینکه «خلبان جنگ» اگزوپری رو شروع کردم و دارم می‌خونمش. یک اثر ضد جنگ به نظر میاد. فکر می‌کنم دنیا خیلی باید جای مسخره‌ای باشه که یکی مثل نویسنده‌ی شازده کوچولو با اون روحیات رو درگیر جنگ کنه و نهایتن توی یکی از همین پروازها... کلن دنیای خوبی نداریم. نباید توقع زیادی ازش داشت. اینم از شاهکارهاشه دیگه.

زیاده عرضی نیست. برقرار باشید :)

+آدم‌ها رفته رفته

بیش از حد صبور می‌شوند

آگاهانه و تعمدن 

صبور می‌شوند

و این مصیبت است

کارلوس فوئنتس

+عنوان سطری از هادی پاکزاد

الکی

ستاره می شمرم تا که شب چه زاید باز...

شب هنگام عقل به خواب می رود و فقط اشیا باقی می مانند. آنهایی که واقعن با اهمیت اند،شکل اصلی شان را باز می یابند،بر تجزیه و تحلیل روزانه چیره می شوند و زنده می مانند. انسان تکه پاره هایش را دوباره سر هم می کند و به صورت درختی آرام در می آید.

روز به دعواهای خانگی تعلق دارد،اما شب که می آید،آن کس که سر دعوا را باز کرده عشق را باز می یابد. چون عشق خیلی عظیم تر از سخنی است که شبیه باد و هوا است. و مرد آرنج هایش را روی لبه ی پنجره می گذارد و زیر نور ستارگان از نو مسئول بچه ها می شود که در خوابند و مسئول آوردن نان روزانه، و خواب همسرش که ظریف و آسیب پذیر و فانی آنجا استراحت میکند. عشق،چون و چرا نمی پذیرد. همیشه وجود دارد. چه خوب است که شب بیاید تا حقیقتی را که شایسته ی عشق است به من بنمایاند...

خلبان جنگ/ آنتوان دوسنت اگزوپری 

دستهایم برای تو...

عکس از من

+ نسرین بانو رو از نخستین وبلاگم می شناسم. یعنی چندین و چند ساله که افتخار دوستی شون رو دارم و می خونمشون و همیشه از خوندن قصه هاشون لذت بردم. و خبر خوب اینه که یک وبلاگ تازه برای داستان هاشون ساختن. می تونید اینجا بخونیدشون.

+دست هایم برای تو، بکار!سبز خواهد شد/بال هایم برای تو، بگیر پرواز خواهد کرد...پالت

گفتی بهار می رسد و می رسم به تو...

اکنون

در هاشور تلخی از خطوط چهره‌ام

خوابیده‌ام

بی آنکه خطی تو را کشیده باشد آرام زیر لب،

بی آنکه لبالب از حادثه 

تا آن‌سوی مرزهای سپید 

سرریز شود رفتن

بی آنکه آسودن

فکر دلبخواهی در حوالی راه شیری‌ات باشد

و قرار نبود بخوابم

و قرار نبود بدون سرانگشتانه‌ای از نگاه

از خوابم بیرون آمده باشی

یا در پهلوی میانی خاموشم

ردی از تماشایت نباشد

اکنون خوابیده‌ام

خوابی تمام ناشدنی

و عیسا نیز

به تاریخ پیوسته است.

عنوان : گفتی بھار می رسد و می رسم به تو / اما بھار رفت و زمستان شروع شد (شهرام میرزایی)

حافظ بگو کدوم فال،کدوم روز و کدوم سال...

تو چله‌ی هر سال من

یه جای خالیه که پر نمی‌شه

حافظ نگو تو فال من

جدایی افتاده برا همیشه

بهمن محمدزاده

بشنوید؛ یلدا / محمد معتمدی

دانلود

 

 

+کاش میشد بگویم دلتنگم و این یک خبر غم‌انگیز نبود...!

 

-دلم برای باران تنگ شده است.

-باران ریز و بی صدا.

-باران ریز و بی صدا که حتا برگ‌ها را تکان نمی‌دهد.

شهریار مندنی‌پور

+انار و آجیل و هندونه و فالش با شما... (لافکادیو)

 

شب ِ دیوار و شب ِ مشت، شب ِ هر جایی...

مردیست در ما

که می‌گرید

از این رو آمدن باران

و صدای رودخانه‌ها را 

دوست داریم

مردیست در ما

که می‌‎گرید

و ما غم او را

در آمدن باران

و جاری شدن آب‌ها

فراموش می‌کنیم

بیژن جلالی

+دلتنگی نومیدانه -وقتی که دلتنگی و امید دیدار نداری- می‌تونه اگه نه کشنده، فلج کننده باشه. وقتی بدتر میشه که ابرازش هم غم‌آلود باشه و حرفی هم ازش نزنی. گیر می‌کنه یه جایی بیخ گلو و شب و روزت رو بغض‌آلود می‌کنه. 

+تعلیق کشنده! انتظار و تعلیق به هر شکلی عذاب‌آورن و حالا این روزا وضعیت کاریم هم یک جورایی بلاتکلیفه. به قول دوستم همه جای دنیا سازمان‌ها تمام تلاششون رو می‌کنن که استرس شغلی رو از کارمندا دور کنن، اینجا اتاق فکر تشکیل میدن که خب!! دیگه چیکار کنیم که به این کارمندای بیچاره استرس وارد بشه. دلم می‌خواد مرخصی بگیرم و دور شم از اینجا ... از شهرم و از خونه و برم یه جایی که هیچ‌ خبری از این چیزا نباشه حداقل برای چند روز اما باید وایسم ببینم وضعیت چطور میشه. هر چند به گفته‌ی رضا قاسمی «انسان شهرش را عوض می‌کند، کشورش را عوض می‌کند ولی کابوس‌هایش را نه. فرقی هم نمی‌کند سوار کدام قطار شده باشی و در کدام ‌یک از ایستگاه‌های جهان پیاده شده باشی...»

+بعد ما یک سری هورمون‌ها داریم که ضد دردن. باگ‌شون هم اینه که هر چه به سمت شب می‌ریم ترشح‌شون کمتر می‌شه! همینقد بی‌شعورن! آخه یکی نیست بگه لامصبا آدم شبا یه خواب راحت می‌خواد، شمام می‌رید می‌خوابید؟ حالا اینا از نظر جسمی. ولی روح و روان انسان هم شبا به هم ریخته‌تر میشه. نمی‌دونم این شب چی داره همه چی یه جور دیگه‌س. عنوان پست از سید مهدی موسویه.

+دوستان من کجا هستند؟ روزهاشان پرتقالی باد! (سهراب) [منظورم اینه که اگه من گرفتارم این روزا و نمی‌خونمتون یا کامنت نمی‌ذارم دلیل نمیشه شمام نخونید که! والا! سهرابم منظورش همین بود. با منم بحث نکنید!!]

+مردی است در ما که می‌گرید...

گذشتن و رفتن پیوسته...

من و درخت چنار روبروی پنجره با هم دوست بودیم. درخت چنار هم مثل من از رفتن‌ها سر در نمی‌آورد. همیشه از یکدیگر می‌پرسیدیم: «آدم‌ها چرا می‌روند؟ دنبال چه می‌روند؟ کجا می‌روند؟» درخت چنار می‌گفت «اگر تکه زمینی باشد که بشود در آن ریشه دواند، دیگر غمی نخواهد بود. از زمین می‌شود غذا گرفت و برای آب هم به کرم آسمان و جوی مجاور امید داشت.» و من هم می‌گفتم «اگر درگاهی پنجره ای باشد و دوستی چون چنار، دیگر نباید به فکر رفتن بود.»

سه کتاب،درگاهی پنجره / زویا پیرزاد

+«گذشتن و رفتن پیوسته» از بُمرانی رو از اینجا دانلود کنید.

بیا برویم و غروب آفتاب را تماشا کنیم...

تو در مسیر طلوعی و من اسیر غروب

چه اختلاف بزرگی! کجا به هم برسیم؟

فرامرز عرب عامری

عکس از من

خاطره‌ای درونم است

درون نور تاریکی است

درون روز تاریکی است

درون خورشید تاریکی است

درون ماه تاریکی است

درون لامپ‌های نئون تاریکی است

درون چشم‌ها تاریکی است

درون من

درون من

درون من

درون من خالی است...

+اکنون   در آن اتاق کوچک تنها که ماه را در خویشِ خویش نهان کرده است  [ مثل زنی که زیباییِ گذشته‌ی خود را]، شب‌ها چه می‌کنی؟ (رضا براهنی)

+نوشته‌های بدون اسم، دست‌نوشته‌های خودم هستن.

عنوان از آنا آخماتووآ